Rozdział 12

Beta: Aranel

Czy w takim razie szczęście jest tylko stanem umysłu? Czy to my sami tworzymy problemy albo źle radzimy sobie z tymi, które mamy?

Jęknęła cicho w poduszkę, czując, jak jej głowa pulsuje od bólu. Przekręciła się na plecy, wciąż nie otwierając oczu. Usłyszała głośne mruknięcie, przez co momentalnie podniosła się do pozycji siedzącej. Nie było to dobre dla jej głowy, która zaczęła boleć jeszcze bardziej. Rozejrzała się wokół, dostrzegając Jane na łóżku pod ścianą i jakiegoś chłopaka obok siebie. Zaraz co? Przyjrzała się mu dokładniej i dopiero po chwili przypomniała sobie, kim był owy człowiek. Ethan, z lekko otwartą buzią i ręką, zwisającą z łóżka wyglądał dość dziecinnie i bardzo zabawnie. Pokręciła głową, chichocząc pod nosem.

Zdała sobie jednak sprawę, że nie wiedziała, gdzie aktualnie przebywała. W niczym nie przypominało to jej sypialni ani żadnego pokoju w domu. Nie miała zielonego pojęcia, w, jaki sposób tu dotarła, co robi tu Ethan i dlaczego Jane spadła z łóżka. Chwila.

Blondynka leżała teraz na podłodze z otwartymi oczami. Brunet, który obudził się dosłownie przed chwilą, przez dość głośny upadek dziewczyny, nie wiedział co się dzieje. Rozglądał się po pokoju, szukając tego, co spowodowało jego przebudzenie. Spojrzał na Jane i zaczął się śmiać, co nie uszło jej uwadze. Chwyciła poduszkę, leżącą blisko niej i z całej siły rzuciła nią w chłopaka. Jasiek wylądował na jego twarzy, a następnie na podłodze. Ethan pokręcił głową z politowaniem, w między czasie sięgając po poduszkę. Dziewczyna ziewnęła w momencie, gdy chłopak zamachnął się, celując w jej głowę. Spojrzała na niego morderczym wzrokiem, na co on wzruszył tylko ramionami. Ellie śmiała się po cichu, nie chcąc przerywać im ‘zabawy’.

— Dlaczego nie zabroniłaś mu tego zrobić? — Skierowała to pytanie do blondynki.

— Może dlatego, że wolałam się z was trochę pośmiać. — Uśmiechnęła się do niej, przez co i ona dostała w twarz poduszką. — No wiesz co?

— Jestem głodna — mruknęła, zupełnie ignorując dziewczynę.

— W sumie, to ja też trochę. — Chwyciła się za brzuch ze smutną miną.

— Tak w ogóle, to gdzie jesteśmy? — spytała, a Ellie dziękowała jej za to.

— W hotelu— odpowiedział Ethan.

— Nie wyjechaliśmy jeszcze z Londynu, prawda? — spytała zdenerwowana i podeszła do okna.

— Jesteśmy w hotelu, w którym zatrzymaliśmy się na kilka dni, by ci nie przeszkadzać. — Wzruszył ramionami chłopak.

— Nie przeszkadzalibyście. — Uśmiechnęła się. — A reszta?

— Co „reszta”?

— Gdzie są? — Wywróciła oczami.

— Tam. — Wskazał głową na drzwi naprzeciwko i ziewnął.

— Może zrobimy im jakąś fajną pobudkę, co wy na to? — zaproponowała Jane.

— Jestem za.

— Ellie?

— To co robimy? — zgodziła się.

— Standardowo, co Ethan? — Podniosła jedną brew ku górze, na co chłopak przytaknął. — Więc, gdzie jest łazienka.

— Chodźcie.

Jak najciszej wstał z łóżka i zaprowadził je do toalety. Znalazł trzy, całkiem duże kubki, do których wlał zimną wodę, po czym wraz z blondynkami ruszyli w stronę pokoju, w którym znajdowała się reszta przyjaciół. Otworzyli powoli drzwi, a każdy ustawił się przy łóżku i dopiero na odpowiedni sygnał, przechylili naczynia, wylewając całą zawartość na twarze śpiących. Najszybciej zareagowała Ruby, która wstała z materaca, piszcząc, Mary zaraz po niej, natomiast Charlie uchylił tylko jedno oko i patrzył się na Ethana, który nie był wcale zdziwiony jego zachowaniem. Machnął ręką, podając mu kubek i wychodząc z pokoju.

— Co to do cholery było? — Ruby była lekko mówiąc — wkurzona.

— Pobudka! — Zaśmiała się Jane.

— Co ja ci człowieku w życiu złego zrobiłam, co?

— W zasadzie, to…

— Nie kończ. — Zaśmiała się, a blondynka razem z nią.

— Musimy pójść coś zjeść, bo jestem naprawdę głodna — dodała.

— Przydałoby się jakieś śniadanie — przyznała jej rację, już nie zdenerwowana, czerwono włosa. Planowała tylko, jak się zemścić.

— Bufet na dole, więc na co czekamy?

— Ale pójdziemy tam tak? — spytała Ellie, wskazując na swoją sukienkę.

— Jeżeli chcesz mogę dać ci coś do przebrania — powiedziała Ruby, pochylając się nad walizką i wyjmując z niej jeansy oraz koszulkę. — Spodnie mogą być trochę za duże, ale nie będzie aż tak źle.

— Dziękuje. — Uśmiechnęła się i poszła w łazienki, w której założyła czyste ubrania i doszła do nich w momencie, w którym wychodzili z pokoju.

Zjechali windą na najniższe piętro, w międzyczasie rozmawiając z chłopakami, o tym, co wydarzyło się wczoraj. Naprawdę, żadna z nich nic nie pamiętała. Weszli do sali, w której przebywało już kilka osób. Przywitali się i poszli w stronę bufetu, by wybrać sobie śniadanie.

***

— Chyba na nas już czas, co Ellie? — zwróciła się do dziewczyny.

— Co? Zostańcie jeszcze — zaprotestowała Ruby.

— I tak się zasiedziałyśmy — odparła blondynka, wstając z łóżka. — Jutro szkoła. — Na jej twarz wkradł się grymas.

— Mi to nie przeszkadza, naprawdę. — Położyła dłoń na jej ramieniu.

— Chciałabym zostać, ale… muszę już wracać, sami wiecie dlaczego,  przepraszam. — Westchnęła.

— Kiedy zamierzasz nas odwiedzić?

— Nie mam teraz do tego głowy, być może za miesiąc, dwa. Na pewno niedługo.

— Koniecznie weź ze sobą Ellie. — Uśmiechnęła się i przytuliła Jane.

— Jeśli będzie chciała, to oczywiście. — Odwzajemniła uścisk z większą siłą.

— Co ja bez ciebie zrobię? — Westchnęła.

— Poradzisz sobie, wiem to — mruknęła w jej włosy.

— Nie lubię się żegnać. — Wzruszyła ramionami, a jej oczy lekko się zaszkliły. — Naprawdę, tego nienawidzę.

Nie chciała ponownie opuszczać Jane. Znały się od małego i od tamtych czasów były niemalże nierozłączne. Ruby nie chciała, by blondynka widziała, jak płacze, przecież była pewna siebie i nic nie powinno jej rozczulać. Nie tym razem. Powstrzymywała łzy przed wypłynięciem, tak naprawdę, tylko Charlie wiedział, jak czuła się teraz czerwono włosa.

Podszedł do niej i objął w tali, uśmiechając się do niej smutno. Mu też było przykro, z każdym z nich był bardzo zżyty i nie wyobrażał sobie, że Jane może gdziekolwiek wyjechać. Nikt, prócz niego, nie widział radości w oczach Ruby, gdy oznajmił jej, że pojadą do Londynu. Była wtedy taka szczęśliwa, bo nareszcie mogła zobaczyć przyjaciółkę, a to było dla niej najważniejsze, by chociaż przez chwilę z nią pobyć. To wszystko.

— Ellie, nie mamy jeszcze twojego numeru. — Ethan postanowił przerwać tą niezręczną ciszę.

— Um. — Rozejrzała się w poszukiwaniu jakiejś kartki, na której mogłaby go zapisać. — Masz może kartkę i coś do pisania?

— Mam długopis. — Podał jej przedmiot. — Ale kartki nie.

Blondynka pomyślała przez chwilę. Podniosła rękę chłopaka do góry i napisała na niej swój numer. Uśmiechnęła się do niego i oddała długopis.

— Kreatywne — stwierdziła Ruby.

— Zobaczymy się za niedługo? — zapytała Jane.

— Oczywiście, ale tym razem ty przyjeżdżasz do Glasgow.

— Co tylko chcesz. — Mrugnęła do niej. —To… Cześć — Pomachała im i razem z Ellie opuściły pokój hotelowy.

Po policzku Ruby spłynęła jedna łza, a zaraz potem kolejna i kolejna. Uśmiech jednak nie znikał z jej twarzy, bo wiedziała, że Jane nie zapomni o niej. Działało to w obie strony.

***

Blondynka wysiadła z taksówki, dziękując mężczyźnie za pomoc. Przeszła przez furtkę i znalazła się w domu. O dziwo, drzwi były otwarte. Gdy zdejmowała buty, poczuła, jak ktoś przytula ją mocno do siebie.

— Dziecko, gdzie ty byłaś całą noc. Nawet dodzwonić się do ciebie nie mogłam — usłyszała ciotkę, która wciąż nie wypuszczała jej z uścisku.

— Napisałam tobie, że prawdopodobnie wrócę dopiero nad ranem. — Odsunęła się od niej nieznacznie.

— Co nie zwalnia cię, z wysłania do mnie chociaż jednego smsa.

— Zapomniałaś już, że mam osiemnaście lat?

— A, więc jesteś już tak dorosła, że możesz robić wszystko, co ci się podoba?

— Ja…

Jeden głupi sms, że wszystko jest okej. Może wtedy zasnęłabym spokojnie. — Westchnęła. — Ellie, martwię się o ciebie.

— Nic mi nie jest, widzisz? Jestem cała. Idę do siebie — burknęła, ruszając w stronę schodów.

— Nie skończyłam jeszcze.

— Ale ja tak — powiedziała stanowczo.

— Dlaczego taka jesteś? Zmieniasz się. Nie rozmawiasz ze mną, wręcz unikasz. Nie wiem, co zrobiłam nie tak. — Pokręciła głową.

— Kłamstwa, jednak nie są najlepszym rozwiązaniem, co? — palnęła, nim zdążyła ugryźć się w język.

— O czym mówisz? — Jej serce biło, jak oszalałe i miała wrażenie, że dziewczyna też to słyszała.

— Dobrze wiesz o czym mówię! — Podniosła głos. — Jesteś taka sama, jak moja matka — warknęła.

— Ellie, naprawdę nie wiem, o co ci chodzi.

— Imię Jay coś ci mówi? — Była zła, bardzo zła. — A data: dwudziesty czwarty marca przypomina ci o czymś? Dlaczego to ja wiem najmniej o swoim życiu, co? — Wręcz wyszeptała ostatnie zdanie.

— Skąd o tym wiesz? — spytała, na co dziewczyna prychnęła głośno.

— Zamiast mi wszystko wytłumaczyć, pytasz skąd to wiem? Czy ty siebie w ogóle słyszysz? Myślałam, że chociaż tobie mogę zaufać i być pewna, że mnie nie zawiedziesz. I wiesz co? Bardzo się pomyliłam.

— Ellie…

— Zawiodłyście mnie. I ty i matka. Wszyscy. I gdyby nie ta kobieta, to z pewnością dalej bym ci wierzyła. Nie tym razem. Przez osiem lat mnie okłamywałyście. Nie zasługiwałam na prawdę?

— To nie tak…

— Nie chcę już z tobą o tym rozmawiać, skąd mam wiedzieć, że znowu nie zaczniesz ściemniać? Już ci nie wierzę.

— Musisz mnie wysłuchać, Ellie — powiedziała błagalnie.

Dziewczyna pokręciła głową i pobiegła prosto do swojego pokoju. Ten dzień zapowiadał się całkiem dobrze, jednak Katy musiała to popsuć. Blondynka nie żałowała swoich słów, no może trochę. Nie chciała kłócić się z ciotką, ale nie mogła też jej przebaczyć tak od razu. Przecież mogła powiedzieć jej prawdę, wolała dowiedzieć się o tym wcześniej, niż osiem lat później. Dwudziesty czwarty marca. Wiedziała o tym tylko tyle, ile usłyszała od Katy i Jay, oczywiście, podczas podsłuchiwania ich. No tak, to, co zrobiła Ellie nie było też dobrym rozwiązaniem, jednak one też nie były bez winy, prawda?

Planowała nie wychodzić ze swojej sypialni przez resztę dnia. Jedzenie przecież nie jest tak ważne. Obędzie się i bez tego. Starała się nie myśleć o tej rozmowie, próbowała zastąpić swoje myśli czymś przyjemniejszym. Wczorajsze spotkanie było całkiem przyjemne.

***

Katy patrzyła tylko, jak blondynka odchodzi. Wiedziała, że ją straciła. Żałowała, bo nie powiedziała jej prawdy. Próbowała się jednak usprawiedliwić. Jak miała wytłumaczyć jedenastoletniemu dziecku, że miało bardzo ciężki wypadek, którego mogło nie przeżyć, że nie pamiętało, co się działo z nim wcześniej? Co miała wtedy zrobić? Nie chciała sprzeciwiać się siostrze, która kategorycznie zabraniała jej powiedzieć Ellie o tym wszystkim. Była jej córką, o którą dbała, a przynajmniej starała się dbać. Była jej matką i to ona decydowała o jej życiu, choć nie miały i nie mają zbyt dobrego kontaktu. Kiedyś blondynka nie rozumiała, dlaczego mieszka z ciocią, a nie z mamą. Kiedyś wierzyła we wszystko to, co jej mówiono…

***

Jane wysiadła z taksówki i udała się prosto do swojego domu. Zdjęła buty i poszła do kuchni, w celu napicia się wody. Głowa wciąż ją bolała. Chwyciła butelkę i wzięła kilka większych łyków. Odstawiła ją na miejsce, po czym usiadła na blacie, machając nogami w powietrzu. Zamknęła oczy, chcąc uspokoić się na moment. Przez całą drogę myślała o Ruby, o tym w jakim stanie ją zobaczyła. Zobaczyła to zupełnie przez przypadek…

Kiedy znalazła się wewnątrz windy, przypomniało jej się, że nie pożegnała się z Ethanem. Nie chciała wyjechać bez, choćby, zamienienia ze sobą kilku słów. Powiedziała o tym Ellie i jak najszybciej pobiegła do pokoju. Drzwi były lekko uchylone, więc wszystkie głosy stamtąd docierały do niej.

— Po co jechała do tego cholernego Londynu. Nie miała przecież tak źle w Glasgow, prawda?? — mówiła Ruby, pociągając przy tym nosem.

— Wiesz, że to nie od niej zależało, gdzie zostanie.

— Przecież ma już te osiemnaście lat i może sama decydować o sobie.

— Ty też chciałabyś być blisko z rodzicami, gdyby wyjeżdżali gdziekolwiek. Wiesz, że pani Simpson jest chora, a Jane chciała z nią spędzić, jak najwięcej czasu, póki jeszcze może.

— Wiem, ale... ja tak bardzo za nią tęsknię, jest moją przyjaciółką, prawie, że siostrą. Gdybym mogła to zamieszkałabym tu, ale... w Glasgow mam wszystko i nie wiem, czy dałabym radę wszystkich opuszczać. — Załkała.

— Teraz wiesz, co czuła Jane, gdy wyjeżdżała...

Szybko zrezygnowała z wejścia do środka i wróciła do Ellie, której, oczywiście, wszystko opowiedziała.

Było jej naprawdę przykro. Ruby płakała i to z jej powodu. Czuła się naprawdę źle, ponieważ nie mogła nic zrobić, by temu zaradzić. Owszem, chciała wrócić do poprzedniego miasta, jednak nie chciała też opuszczać mamy. Z drugiej strony, zdążyła już zaklimatyzować się tutaj i całkiem jej się tu podobało. Była rozdarta.

— O, wróciłaś — usłyszała oschły ton ojca, który towarzyszył jej już od dłuższego czasu.

— Owszem — odparła, utrzymując z nim kontakt wzrokowy. — Gdzie mama?

— Teraz się interesujesz?

— Słucham?

— Mam powtórzyć?

— Wiesz, że przyjechałam tutaj tylko ze względu na nią. Jak możesz w ogóle tak mówić?

— Jane, nie chciałem żebyś wychodziła wczoraj wieczorem, nie posłuchałaś mnie.

— Dlaczego nie chciałeś? Jestem dorosła, tato.

— Mama czuła się wczoraj trochę gorzej i...

— Gdzie ona jest? — zapytała wystraszona.

— W szpitalu. 

Cześć! No i mamy rozdział dwunasty? Jak wam się podoba? Mam dla was pewną informację, od teraz, rozdziały będą pojawiały się co tydzień w piątki, ze względu na bardzo napięty grafik w tygodniu. Nie dośćże chodzę na korki z matematyki i angielskiego, to jeszcze zapisałam się do drużyny piłki nożnej. Od czegoś trzeba zacząć, prawda? A wy co robicie w wolnym czasie, trenujecie coś? Miłego dnia ;*